Seminarium „Przetwarzanie języka naturalnego” 2017–18

||<style="border:0;padding-left:30px;padding-bottom:15px">Polski język migowy (PJM) jest w pełni funkcjonalnym językiem wizualno-przestrzennym, którym posługuje się polska społeczność Głuchych. Jego rozwój rozpoczął się w drugiej dekadzie XIX wieku – wraz z założeniem pierwszej szkoły dla głuchych w Polsce. Do niedawna poświęcano mu bardzo niewiele uwagi w badaniach językoznawczych. Celem niniejszego wystąpienia jest przedstawienie szeroko zakrojonego projektu badawczego służącego opracowaniu obszernego i reprezentatywnego korpusu PJM. Korpus ten jest obecnie tworzony na Uniwersytecie Warszawskim. Ma formę zbioru klipów wideo przedstawiających osoby głuche posługujące się PJM w różnych kontekstach komunikacyjnych. Filmy są szczegółowo anotowane: segmentowane, lematyzowane, tłumaczone na polszczyznę, znakowane pod względem różnych cech gramatycznych i transkrybowane za pomocą symboli HamNoSys. W skali międzynarodowej korpus PJM jest obecnie jednym z dwóch największych zbiorów oznakowanych danych migowych. Na szczególną uwagę zasługuje kwestia frekwencji leksykalnej w PJM. Dane tego typu opracowane zostały dotąd dla zaledwie kilku języków migowych – m.in. dla amerykańskiego języka migowego, nowozelandzkiego języka migowego, brytyjskiego języka migowego, australijskiego języka migowego i słoweńskiego języka migowego. Podstawy empiryczne tych badań wahały się od 100 000 (NZSL) do zaledwie 4 000 jednostek tekstowych (ASL). Niniejsze wystąpienie wpisuje się w dyskusję dotyczącą właściwości frekwencyjnych leksemów języków migowych poprzez przeanalizowanie o wiele większego zbioru relewantnych danych z PJM.||